به گزارش سکان نیوز، اگر در جهان شاهد شکوفایی کشورهائی همانند سوئیس هستیم که در عین حفظ ساختارهای سنتی، در بالاترین سطح ممکن دارای شاخص های توسعه، آرامش شهروندی و خودگردانی هستند.
چیزی نیست جز اینکه، همه فعالیت های ارکان مدیریت شهری معطوف به توانمندسازی مدیریت شهری و تهیه اجرائی ترین روشها برای بالا بردن این شاخص ها است تا با بهره گیری از مشارکت مردمی به جمع آوری مشکلات از کانالهای ارتباطی همچون شوراها اقدام، و از این طریق مدیریت مشارکتی را اعمال می کنند.
این موفقیت روز افزون نتیجه تلاشهای گام به گام در طی زمان بوده. بطوری که ما آن را اکنون نهادینه می بینیم.
علی رغم سپری شدن دو دوره چهارساله از عمر شوراهای شهری در ایران، هنوز شاخص های کامل یک تشکیلات مدنی توانمند را در خود نیافته و حتی بسیاری از منتخبین، جایگاه و وظایف خود در شوراها را نمی دانند و اهمیت و کارکرد شوراها را متوجه نیستند، به همین دلیل نقش خود را در شوراها سطحی می بینند.
لذا شورای شهر را به شورای شهرداری مبدل کرده و به روزمرگی افتاده اند. که به تبع آن مدیریت شهری را بامشکلات عدیده و ناکارآمدی مواجه کرده اند.
قطعاً نهادهای مدنی زمانی می توانند به کسب شاخص ها و حداکثر توانمندی دست یابند که در سایه هماهنگی و فعالیت کارشناسی از عملکردی شفاف و در معرض نقد و ارزشیابی برخوردار باشند. زیرا در این تعامل دو سویه می توان به اصلاح خود پرداخت و سپس شوراها را به عنوان نهاد مدنی جایگاه واقعی بخشید.
نظارت بر امور شهرداری و دیگر دستگاههای خدمات ده شهری و پروژه های شهرداری توسط اعضای شورای شهر حائز اهمیت است تا از هزینه های مضاعف به مردم جلوگیری گردد.
متاسفانه عدم نظارت مناسب شورای شهر ششم بر عملکرد شهرداری بابل باعث آن اتفاق ناگوار و تلخ سال گذشته شد و اکنون باید منتظر تغییر دوباره مدیریت شهری در بابل باشیم.
البته ناگفته نماند، که داشتن شهر مورد انتظار شهروندان با مدیریتهائی که در کلاف سردرگم روزمره گی افتاده باشند ممکن نیست بلکه مدیران در شهرداری علاوه بر توانمندی، باید دارای نوآوری و خلاقیت و ذوق شهرسازی و مقبولیت عمومی نیز باشند، تا از حداقل امکانات، حداکثر بهره برداری را داشته باشند.
