به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی بابل، دکتر نیلگون پاسدار، مدیر گروه دندانپزشکی کودکان دانشگاه علوم پزشکی بابل با تأکید بر ضرورت مراقبتهای منظم دهان و دندان در کودکان دبستانی اظهار داشت: معاینات دندانپزشکی دوره‌ای نه تنها برای تشخیص زودهنگام پوسیدگی‌ها اهمیت دارد، بلکه می‌تواند به شناسایی اختلالات رویشی و مشکلات اسکلتی و فکی نیز کمک کند
وی با اشاره به اهمیت «دندانهای آسیای اول دائمی» یا همان دندانهای شش‌سالگی افزود: «این دندانها بدون افتادن دندانهای شیری و در انتهای قوس فکی رویش می یابند. متأسفانه بسیاری از والدین متوجه حضور آنها نمی‌شوند و زمانی به دندانپزشک مراجعه می‌کنند که پوسیدگی پیشرفت کرده و حتی عصب دندان را هم درگیر کرده است.»
دکتر پاسدار یکی از مؤثرترین اقدامات پیشگیرانه را شیارپوش ( فیشور سیلنت) دندانهای شش‌سالگی دانست و توضیح داد: «با پر کردن شیارهای سطوح این دندانها پس از رویش، می‌توان از نفوذ مواد غذایی و باکتری‌ها به عمق شیارها جلوگیری و احتمال پوسیدگی را تا حد زیادی کاهش داد.»
این متخصص دندانپزشکی کودکان با بیان اینکه مراقبتهای بهداشتی از دندانها در سنین دبستان باید زیر نظر مستقیم والدین انجام شود، گفت: «کودکان باید حداقل روزی دو بار با خمیردندان‌های استاندارد حاوی فلوراید و یک بار با نخ دندان، دندانهای خود را تمیز کنند. با توجه به آنکه تواناییهای حرکتی ظریف و کنترل عضلانی در این سن کامل نیست نقش والدین در نظارت بر نحوه مسواک‌زدن کودکان بسیار حیاتی است.»
وی در ادامه با اشاره به نقش تغذیه در سلامت دهان افزود: «مصرف میان‌وعده‌های شیرین و چسبناک به‌ویژه در مدرسه، یکی از عوامل اصلی پوسیدگی دندان‌هاست. والدین باید میان‌وعده‌های سالم‌تری مانند میوه، مغزها و لقمه‌های خانگی را جایگزین تنقلات قندی کنند.»
دکتر پاسدار با تأکید بر نقش فلوراید در پیشگیری از پوسیدگی گفت: «با وجود برخی تبلیغات منفی در فضای مجازی، هنوز در متون علمی فلوراید بعنوان ماده ای مؤثر در استحکام مینای دندان و پیشگیری از پوسیدگی توصیه می گردد. برای استفاده از فواید آن هر شش ماه فلورایدتراپی موضعی برای کودکان انجام گردد.»
این دندانپزشک در پایان اظهار امیدواری کرد که با آموزش و مراقبتهای صحیح در مدارس و خانواده‌ها، شاهد کاهش چشمگیر پوسیدگی دندان در کودکان باشیم و افزود: «سلامت دهان و دندان از دوران کودکی آغاز می‌شود و بی‌توجهی به آن می‌تواند سلامت عمومی فرد را در بزرگسالی نیز به خطر اندازد.»
