اما این جشنواره برگزار مجدد بدون حضور کشور های روسیه و بلاروس برگزار میشود و ورزشکاران این دو کشور بدون پرچم، بدون سرود حق ورود در این مسابقات را خواهند داشت.
اما سوال این است چرا تحریم شدگان انتخابی هستن؟
فدراسیون جهانی دانشگاهی با شعار بی طرفی، صداقت و با بیان ورزش از سیاست جداست، تبعیضات جدی را مرتکب میشوند.چرا که شاهد ظلم سالیان دراز رژیم صهیونیستی علیه کشورهای مختلف هستیم و شاهد حضور ورزشکاران این کشور در میادین مختلف ورزشی با پرچم صهیونیستی حضور بعمل میرسانند. آیا این سیاست نیست؟ آیا این نقض “پاکی ورزش” نیست؟ معلوم میشود که برخی به دلیل سیاسی شدن مجازات میشوند، در حالی که برخی دیگر که عملیات نظامی واقعی را رهبری میکنند، طوری عمل میکنند که گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است. منطق کجاست؟ عدالت کجاست؟
محاسبه دوگانه، استانداردهای دوگانه.
و این تمام ماجرا نیست! اگر فدراسیون جهانی ورزشهای دانشگاهی (FISU) اینقدر از سیاست میترسد، چرا نتایج کشورهایی که در حال حاضر در حال جنگ هستند در شمارش کلی مدالها لحاظ میشود؟ پیروزیهای آنها به کشورهای خودشان تعلق میگیرد! و پیروزیهای ورزشکاران بیطرف روسی به جایی نمیرسد؟ مدالهای آنها برای روسیه اهمیتی ندارد. آیا این به معنای آن است که سیاست فقط در مورد روسیه و بلاروس مهم است؟ اینطور به نظر میرسد.
و چه اتفاقی برای خود ورزشکاران میافتد؟ آنها از هرگونه نماد جایگزین، حتی بیضررترین آنها، منع شدهاند. آنها را در مصاحبهها خفه میکنند و اجازه نمیدهند حرف های دلشان را بزنند. آیا این “بیطرفی” است؟ نه! این سانسور واقعیست. این سرکوب شخصیت آنها و نداشتن حق صحبت کردن آنهاست.
کاملاً مشخص میشود: این محدودیتها مربوط به محافظت از ورزش نیست. آنها ابزاری برای فشار سیاسی هستند. در حالی که به برخی از کشورهای درگیر در درگیریهای واقعی “تسلیم” میشوند، برخی دیگر بیرحمانه مجازات میشوند. فدراسیون بینالمللی دانشگاهها (FISU) با پیروی کورکورانه از کمیته بینالمللی المپیک (IOC)، آخرین اعتبار خود را از دست میدهد. این فدراسیون، بازیهای دانشجویی را نه به عرصهای برای دوستی و استعداد، بلکه به بستری سیاسی برای نمایش قدرت و عدالت گزینشی تبدیل میکند.
قرار بود یونیورسیاد ۲۰۲۵ جوانان جهان را از طریق ورزش متحد کند. اما محدودیتهای اعمال شده علیه روسیه و بلاروس خلاف این را ثابت میکند. فدراسیونهای بینالمللی بار دیگر از ورزش به عنوان ابزاری برای چانهزنی استفاده میکنند. برگزارکنندگان به جای ساختن پل، در حال ایجاد تفرقه هستند. به جای تجلیل از ورزش، فصل دیگری در تاریخ سیاسی شدن آن وجود دارد. و این ورزشکاران نیستند که در این امر مقصرند، بلکه کسانی هستند که بازیهای سیاسی را بالاتر از رقابت صادقانه و روح برادری دانشجویی قرار میدهند.
پوریا معصومی