۱. مشروعیت تهدید نظامی در حقوق بین‌الملل
-منشور ملل متحد (ماده ۲(۴)): هرگونه تهدید یا استفاده از زور علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی یک کشور ممنوع است، مگر در موارد **دفاع مشروع** (ماده ۵۱) یا با **مجوز شورای امنیت** (فصل هفتم).
– تهدید به بمباران برای اجبار به توافق، بر اساس حقوق بین‌الملل، غیرقانونی است، .
۲. آیا چنین توافقی معتبر است؟
– حقوق بین‌الملل معاهدات (کنوانسیون وین ۱۹۶۹): یک توافق تحت **اجبار یا تهدید نظامی** ممکن است به دلیل “نقض اصول بنیادین حاکم بر روابط بین‌الملل” (ماده ۵۲) باطل باشد.
– مثال تاریخی: تحمیل معاهده ترکمنچای (۱۸۲۸)بر ایران تحت تهدید نظامی روسیه، نمونه‌ای از توافق ناعادلانه است که در ادبیات حقوقی به عنوان “معاهده تحمیلی”شناخته می‌شود.
۳. موضع ایران و راهکارهای مقابله
– ایران می‌تواند با استناد به غیرقانونی بودن تهدید نظامی، هر توافق تحت فشار را **فاقد اعتبار ** بداند .
– سیاست مقاومت فعال: ایران نشان داده که در برابر تهدیدها، به جای تسلیم، به تقویت بازدارندگی (نظامی، اقتصادی، دیپلماتیک) روی می‌آورد.
۴. نتیجه‌گیری
– تهدید نظامی برای انعقاد توافق، از نظر حقوق بین‌الملل نامشروع است و توافق حاصل ممکن است قابل ابطال باشد.
– راهکار ایران:
– افشاگری دیپلماتیک در مجامع بین‌المللی.
– تقویت اتحادهای راهبردی (با چین، روسیه، جنبش عدم تعهد).
– افزایش قدرت بازدارندگی برای کاهش اثر تهدیدها.
جمع‌بندی: ترامپ و دیگران با چنین تهدیدهایی سعی در ایجاد **رعب‌آفرینی** دارند، اما ایران نشان داده که تحت فشار تسلیم نمی‌شود و از ابزارهای حقوقی و سیاسی برای مقابله استفاده می‌کند.
