سالروز وفات حضرت اُمّ‌البَنین (سلام الله علیها) بهانه ای است برای یادآوری حزن و اندوه مادران و همسران شهدا، غمی که امروز شاهد امتداد آن هستیم، دردی که گویی تبدیل به سنت شده و بعد از گذشت هزار و ۴۰۰ سال همواره ادامه دارد.
دوران دفاع مقدس که سپری شد رزمندگان زیادی پر کشیدند، خانه و آشیانه را ترک گفته و هرگز برنگشتند، غافل از اینکه کسی منتظر دیدار دوباره بود، اما با شهادت کورسوی امید خانه برای همیشه خاموش شد.
میگویند دردی که مادران شهدا می‌کشند با هیچ دردی قابل قیاس نیست، وای به حال اینکه بانویی هم مادر شهید باشد و هم همسر شهید، آن‌وقت بی درنگ حال ام‌البنین (س) را درک می‌شود.
مادری که ۹ ماه تمام در انتظار به آغوش کشیدن جگرگوشه‌اش مانده، پس از آن ماه‌ها شب زنده داری کرده، فرزندش را به جایی رسانده که از آب و گِل درآمده، به‌جای اینکه بنشیند یک دل سیر نگاهش کند از تجسم خاطراتشان درمانده می‌شود، روزی هزاران بار از خدا مرگش را می‌خواهد و می‌گوید ای کاش من به‌جای فرزندم زیر خروارها خاک بودم و این حال و روزم نبود.
هر چه بگوییم از این داغ کم گفته‌ایم و تا زمانی که به‌جای آنان نباشیم هیچ درکشان نخواهیم کرد، به‌راستی که ام‌البنین (س) برای خود در صحرای کربلا زینب دیگری بود، چطور و چگونه به داغ همسر و فرزندان رشیدش نشست، مگر دلش چقدر بزرگ بود که این همه درد را تحمل کرد؟
اگر آن روز در صحرای کربلا نبودیم تا مرهمی بر این درد بی انتها باشیم امروز میتوانیم تسکین دل غمین مادران و همسران شهدا باشیم، کسانی که سالها پای عَلَمی ایستادند که فرزند و یا همسرشان بلند کرد، همسرانی که بی‌وفایی در کارشان نیست و سالها باید با یادش زندگی کنند.
امروز در حالی روز تکریم از مادران و همسران شهدا را گرامی میداریم که جمعی از این اسوه های مقاومت پس از سالها چشم انتظاری، آسمانی شدند و جمعی از این مادران بزرگوار در قید حیات هستند و از دعای پرخیر و برکت آنان بهره مند میشویم و به مقام بلندشان ادای تعظیم و سپاسگزاری میکنیم.
نامگذاری سالروز وفات ام البنین به روز تکریم از مادران و همسران شهدا، فرصت مناسبی است تا به شایستگی و با افتخار از این مادران و همسران معزز تکریم به عمل آوریم، مادران و همسران صبوری که عزیزان خود را در مسیر حق و حقیقت تقدیم کرده و جلوه های ایثار را به بهترین شکل ممکن معنا کردند و امروز به عنوان یک فرهنگ غنی در جامعه نهادینه شده است.
تکریم و تجلیل از مقام چنین بانوانی کمترین کاری است که در این روزهای خالی از حضور عزیزانشان می‌توان انجام داد و بس.
