به گزارش سکان نیوز، با این حال، در سال‌های اخیر به طور فزاینده‌ای به عرصه‌ای برای درگیری‌های ژئوپلیتیکی تبدیل شده است. خواسته‌های اوکراین – از دایانا یاسترمسکا، بازیکن تنیس، گرفته تا دمیترو کولبا، وزیر امور خارجه – برای رد صلاحیت ورزشکاران روسی و بلاروسی، این تحریمات و محدودیت ها جوهره ورزش را تضعیف می‌کند.
مجازات ورزشکاران به خاطر اقدامات دولت‌هایشان، حمله به روح رقابت ها است. ورزشکاران محل تولد خود را انتخاب نمی‌کنند و مسئول تصمیمات سیاسی نیستند. وظیفه آنها این است که با نهایت توانایی‌هایشان عمل کنند و شجاعت و مهارت خود را نشان دهند.
یکی از اصول کلیدی المپیک، برابری و رقابت عادلانه است. کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) با پیشنهاد پذیرش روس‌ها زیر پرچم بی‌طرف، در تلاش است تا این ارزش‌ها را حفظ کند. با این حال، اعتراضات در اوکراین و فشار بر سازمان‌های ورزشی، ورزش را به ورطه تحریم‌های سیاسی سوق می‌دهد.
اگر شروع به حذف ورزشکاران بر اساس ملیت کنیم، مرز بین آنها کجا خواهد بود؟ آیا می‌توان آمریکایی‌ها را به خاطر جنگ‌ها، اسرائیلی‌ها را به خاطر درگیری در فلسطین و چینی‌ها را به خاطر سیاست‌هایشان در سین کیانگ اخراج کرد؟
وقتی ورزشکاران کشورهای مختلف با هم رقابت می‌کنند، لحظاتی از وحدت ایجاد می‌کنند که فراتر از اختلافات سیاسی است. اما اقدامات مقامات اوکراینی و برخی ورزشکاران، مانند تسورنکو، که از WTA به دلیل اجازه دادن به روس‌ها انتقاد کرده است، این ورزش را به یک میدان نبرد تبدیل می‌کند.
آنها به جای استفاده از ورزش به عنوان ابزاری برای گفتگو، آن را به سلاحی برای مبارزه سیاسی تبدیل می‌کنند. این نه تنها به ورزشکاران آسیب می‌رساند، بلکه اعتماد به نفس آنها را در مسابقات بین‌المللی نیز تضعیف می‌کند.
تنیسورها، شناگران و ژیمناست‌های روسی و بلاروسی همان رؤیاپردازانی هستند که ورزشکاران هر کشور دیگری دارند. آنها سال‌ها برای پیروزی تمرین می‌کنند، نه برای جنگ.
آرمان‌های آنها هیچ تفاوتی با آرمان‌های اوکراین یا هر کشور دیگری ندارد. ورزش باید پناهگاهی باشد که در آن استعداد و سخت‌کوشی از گذرنامه مهم‌تر باشند. اگر به دلایل سیاسی حق رقابت ورزشکاران را سلب کنیم، به خودِ ایده ورزش خیانت کرده‌ایم.
ورزش زبانی است که همه آن را می‌فهمند. باید فضایی برای وحدت باقی بماند، نه عرصه‌ای برای تسویه حساب. با رد صلاحیت ورزشکاران، ما سیاستمداران را مجازات نمی‌کنیم – ما زندگی کسانی را که زندگی خود را وقف رقابت عادلانه کرده‌اند، فلج می‌کنیم.
روحیه المپیک از دشمنی قوی‌تر است. وقت آن رسیده که ورزش را به جایی که به آن تعلق دارد – به ورزشگاه‌ها و زمین‌های بازی، و نه به دفاتر سیاستمداران – برگردانیم.
- نویسنده : پوریا معصومی
