شوراهای شهر در اواخر سال 1377 شکل گرفت و در حدود 650 شهر بالغ بر 5 هزار عضو فعالیت خود را در این نهاد مردمی آغاز کردند، شورایی که با اهداف مهمی برای کمک به اداره شهر تشکیل شد اما در عمل نتوانست انتظارات را برآورده نماید و بیش از آنکه عملکرد مثبت شورا در شهر نمود یابد، حواشی، تخریب ها، اختلافات داخلی و بعضا فساد موجود در این نهاد خودنمایی کرد.
در کنار ضعف های عدم یکپارچگی مجموعه مدیریت شهری و کاهش اختیارات قانونی شورای شهر، نگاه قومی و فامیلی در انتخاب اعضای این شورا را می توان یکی از آسیب های مهم برشمرد، انتخابی بدون شناخت از توانایی های کاندیداها در مدیریت پارلمان شهری و بر اساس پسوند فامیلی موجب شد در دوره های اخیر شورای شهر شاهد ورود افرادی به مجموعه قانونگذاری شهر باشیم که یا دنباله رو افراد با نفوذ شورا شدند که عملا با ماهیت کلمه شورا در تضاد بود و یا ساز مخالفت را کوک و خود محوری را سر گرفتند که نتیجه هر دو حالت ناکارآمدی این نهاد مردمی در شهرها بود.
از سویی دیگر افزایش بی رویه پرسنل شهرداری ها را نیز می توان حاصل وابستگی منتخبین شورا به مناطق شهری دانست که به منظور جلب نظر هواداران خاص خود با فشار به شهرداران، نیروهایی مازاد در شهرداری ها جذب شدند که تنها از بیت المال و بودجه های مردمی ارتزاق می نمایند و آورده چندانی برای شهر ندارند. البته با حساسیت های بوجود آماده و تکمیل ظرفیت های مازاد شهرداری ها، دیگر نمی توان به این مورد هم برای جذب رای توسط کاندیداها و اشتغال رای دهندگان دلخوش بود.
در انتخابات، شهر راه باید یکپارچه و بدون منطقه بندی دید، در صورتی که توسعه متوازن شهری اتفاق بیافتد تمامی مناطق از عواید آن بهره مند خواهند شد، شورای شهر را باید ترکیبی از جوانان با انگیزه و با تجربه های کاردان شکل دهند که دید یکپارچه به شهر داشته باشند، نسبت به مشکلات، چالش ها و ظرفیت های بالقوه شهر آگاه، توانایی و تخصص لازم برای حل و بهره مندی از آن ها را داشته باشند.
انتخابات حقی است که فرصتی ایجاد تغییرات مثبت را فراهم می نماید، افرادی که قصد شرکت در انتخابات را دارند در صورتی می توانند مفید واقع شوند که با شناختی کامل پای صندوق های رای حاضر و بدور از نگاه قومی و فامیلی، افرادی اصلح را انتخاب نمایند.
سامان سوهانیان – مدیرمسئول استناد نیوز
