سکان نیوز/ سرهنگ پرویز شعبانی
یکی از مشکلات زندگی بشر امروز ازدحام جمعیت وعدم توانایی زیرساخت های شهری درپاسخگویی به نیاز آنها می باشد. سالهاست که مدیریت شهری، برای کنترل ترافیک در شهرهای مختلف دنیا تدابیر و طرح های گوناگونی اتخاذ می گردد. طرح های گوناگونی مانند ایجاد محدوده ترافیک، ایجاد خیابان های بدون ترافیک، آرام سازی مناطق مسکونی، افزایش قیمت پارکینگ و یا ممنوعیت پارک خودرو در حاشیه خیابان هاست تا شهروندان به استفاده از وسایل نقلیه عمومی و دوچرخه تشویق شوند. ازجمله زیرساختهای مهمی که امروزه تحت تأثیر می باشد زیرساخت حمل ونقل است. از طرفی افزایش تسهیلات حمل ونقل از طریق روشهای مرسوم به دلیل نیاز به سرمایه گذاری کلان و زمان زیاد، جهت اجرا نمی تواند بعنوان راهکاری مناسبی واساسی محسوب گردد.
با شروع شهرسازی مدرن، مدیریت و برنامه ریزی ترافیک به عنوان یکی از عناصر اصلی در برنامه ریزی و طراحی شهری محسوب می شود. در واقع در برنامه ریزی و مدیریت شهری نوین به لحاظ سهم حائز اهمیت معابر در کالبد شهر و ارتباط مستقیم آن با افزایش جمعیت شهرها، نیاز به توجه و اعمال سیاست های خاص برای دست یابی به ارتقای سیستم ترافیکی و بهبود آن بیش از پیش احساس می شود.
یکی از مسائل مهم در حل مشکلات شهری نظیر ترافیک، عدم شناخت یا ارزیابی راهکارهای مدیریتی در این زمینه است. بدیهی است با شناسایی و ارزیابی راهکارهای مختلف در این زمینه، نه تنها می توان به حل سریع مساله کمک کرد، بلکه از اتلاف هزینه های مدیریتی نیز می توان کاست. لازم است طراحی حمل ونقل همگانی متناسب با الگوهای مشخص شده نوع کاربری زمین در داخل شهرها صورت پذیرد و توسعه کاربری ها نیز در داخل شهر با توجه به تسهیلات و امکانات حمل و نقل شهری در مناطق مختلف انجام شود.
شبکه ارتباطی و نظام حمل ونقل و ترافیک به عنوان بخشی از فعالیت های شهری چه به صورت ارگانیک و چه با طرح های از پیش تعیین شده ، بیان کننده پویایی و حیات یک مجموعه شهری است . سیاست ها، فرصت ها و راه حل های ممکن که می توانند به عنوان پایه بحث در بستر حمل ونقل و ترافیک شهری پایدار و مطلوب مورد استفاده قرار گیرند عبارت انداز: مکان یابی و توزیع منطقی کاربری های شهری ، تعیین تراکم ها، توسعه گذرهای پیاده مخصوص تردد عابران پیاده ، همچنین آموزش و فرهنگ سازی ، ترافیک زایشی ، هدایت ترافیک گذری شهر به جهت انحراف ترافیک از مناطق پر تراکم ، و در نهایت؛ شبکه معابر و بافت فرسوده شهری ، پیش بینی پارکینگ ها، ساماندهی شبکه معابرشهری، پیش بینی نیازهای معلولان و سالخوردگان ، نقش حمل ونقل در ارتقای کیفیت زیست محیطی ، ایجاد خطوط ویژه برای سیستم حمل ونقل عمومی و استفاده از فناوری های نوین و سامانه های پشتیبان تصمیم گیری می باشد، بدین معنا که عوامل (نظارتی – مدیریتی ، طراحی مناسب و تقاطع ، کاربری زمین ، تراکم جمعیتی ، آموزش فرهنگ سازی ، مدیریت یک پارچه حمل ونقل عمومی ، بافت شهر و مدیریت زیست محیطی ) از دید جامعه نمونه مؤثر بر ارتقا و بهبود برنامه ریزی و کنترل ترافیک بوده اند.
